 Wysłany: Nie 12:38, 02 Lis 2014 Temat postu: |
|
| 2014-11-02 07:29 |
Wojciech K.Borkowski Roman Polański - nigdy nie jest za późno na refleksję Piosenka pedagogiczna Poznałam go niedawno jest piękny jak z ekranu i szybki jak Bill z Buffalo bezwzględny jak szef klanu gdy wysiadałam z auta on objął mnie i rzekł dzisiaj ty będziesz moja tak jakby chciał mnie zjeść ref: Co nagle to po diable powściągnij swoje żądze zabierz mnie do teatru zatańcz ze mną na łące pogadaj z moją mamą z bratem na ryby jedź i całuj mnie oczami i czaruj mnie słowami i nie spiesz się to grzech Dzwoni do mnie co wieczór twierdzi że jestem z Marsa że świat jest dzisiaj inny że moja gra to farsa że tracę jedną szansę że kocha mnie i chce a ja słucham jak dzieciak i myślę nie jest źle ref: Co nagle to po diable powściągnij swoje żądze zabierz mnie do teatru zatańcz ze mną na łące pogadaj z moją mamą z bratem na ryby jedź i całuj mnie oczami i czaruj mnie słowami i nie spiesz się to grzech ---- |
|
| Wysłany: Nie 16:40, 26 Paź 2014 Temat postu: Randka |
|
| -
Joanna Drosio-Czaplińska, współpraca Kinga Kruczek -- 26 października 2014 Polacy porzucają serwisy randkowe. Przenoszą się na Tindera http://www.polityka.pl/tygodnikpolityka/ludzieistyle/1597217,1,polacy-porzucaja-serwisy-randkowe-przenosza-sie-na-tindera.read Dobór nienaturalny Chyba po raz pierwszy w historii społecznej świata to starzy przejęli zwyczaje randkowe młodych. Jeszcze rok temu portale randkowe, operujące skomplikowanymi testami na dopasowanie, tworzonymi przez psychologów, informatyków, marketingowców itd., miały nadzieję, że zmonopolizują życie romansowe. A tu taka niespodzianka. W ciągu ostatnich dwóch lat tradycyjne (już) portale randkowe zubożały aż o jedną trzecią użytkowników. Klienci uciekli do nowej aplikacji, która zamiast szukać idealnych dopasowań, bazuje na zaledwie dwóch sprawach: zdjęciach oraz lokalizacji GPS. Tinder, bo o nim mowa, nie ma żadnych randkowych aspiracji. Ogłasza się jako aplikacja umożliwiająca poznanie ciekawych ludzi. Nie oferuje nic prócz skojarzenia dwóch osób, którym wzajemnie spodobały się swoje zdjęcia i które są blisko w sensie geograficznym. Właśnie ta aplikacja ma dziś jednak opinię elitarnej – trochę tak jak Facebook z początku swojego istnienia: „Twoi znajomi tam już są, więc spotkasz kogoś ze swojej półki”. Tam właśnie przeniosło się życie romansowe polskiej wielkomiejskiej klasy średniej. Co nie wychodzi? Zasada jest prosta. Żeby skorzystać z aplikacji Tinder, trzeba najpierw mieć profil na Facebooku. Użytkownik tworzy profil zgodny z facebookowym, zamieszczając tam zdjęcia. Nadaje sobie nick – imię prawdziwe lub fikcyjne, podaje też miejsce zamieszkania i wiek. Określa, w jakim przedziale wiekowym i jakiej płci ma być osoba lokalizowana przez GPS. I – co najważniejsze – w promieniu ilu kilometrów ma się ten obiekt znajdować. Maksymalna skala poszukiwań – do 160 km, ale można wpisać i 3. Na ekranie smartfona wyskakują wówczas zdjęcia osób z okolicy. Jeśli fotka się spodoba, na ekranie telefonu należy przycisnąć serce, jeśli nie, czerwony krzyżyk. Jeśli druga strona też naciśnie serce, telefon pokaże dwa zdjęcia jako parę. Wtedy można automatycznie przejść na czat – wymienić się telefonami, umówić. Można też przejrzeć zdjęcia jej/jego znajomych z Facebooka. Królują na Tinderze oczywiście zdjęcia selfie. Obowiązkowa jest tak zwana „samojebka” – zdjęcie, na którym wygląda się dużo młodziej i atrakcyjniej, np. w modnych okularach, podczas uprawiania jakiegoś sportu (preferowana wspinaczka i kitesurfing), z przyjaciółmi, na elegancko, biznesowo. Ale modne są też fotki w masce np. muchy, słonia, wilka, szczególnie w grupie wiekowej 20 plus. Starsi, o dziwo, nie wstydzą się swoich zdjęć – być może zakładając, że na tej aplikacji spotkają tylko obcych atrakcyjnych mężczyzn/kobiety ze swojej półki. Względnie wrzucają fotografie modelek i modeli „w tym samym typie”. Wierząc, że o ich statusie czy guście więcej powiedzą twarze ich znajomych z Facebooka oraz lista lajków. Młodzi w to weszli, bo to było rozwiązanie idealne dla nich. Stworzone pod ich potrzeby i dziwności. Czyli przedkładanie kontaktu sieciowego nad zwyczajny, skłonność do ciągłego sprawdzania własnej pozycji, autoobsesje zdjęciowe. Zaskakująco licznie za nimi poszli jednak starsi, 40‑ i 50-latki, którzy w związkach szukają jednak realności. Starsi wystawili się obok młodych jak w sklepowej witrynie, wprawiając psychologów społecznych w konsternację: po raz pierwszy w historii to starzy tak masowo udają młodych. Zaciera się granica między dojrzałością (od której się teraz ucieka) a młodzieńczością (do której się teraz dąży). skomentuj (3) |
|